Opleidingen en inzichten

Ik heb vele opleidingen en workshops gedaan, congressen bijgewoond en veel zelf onderzoek gedaan met als resultaat dat ik het boek “De psychologie van de hond” heb geschreven.

Door al deze opleidingen, workshops, congressen en eigen onderzoek, ben ik heel anders naar de opvoeding en begeleiding van de puppy/hond gaan kijken. Ik zie veel misgaan in de begeleiding van de hond wat tot grote problemen kan leiden in hondengedrag.

Uit deze opleidingen, workshops, congressen en eigen onderzoek, vele inzichten later opgedaan door met vele roedels te wandelen, een geheel eigen methode ontwikkeld.

De methode waarbij op basis van wederzijds vertrouwen, veiligheid, en inzichten die echt werkt. Een methode die je pup echt opvoed en leert hoe je pubers en volwassen honden kan begeleiden.

Vele honden heb ik al geholpen, klanten waarbij al meerdere gedragtherapeuten zijn geweest en geen resultaat hebben behaald heb ik kunnen helpen door kleine aanpassingen in de omgang met de hond.

De oplossing ligt vaak in kleine veranderingen.

Radja

Ik kreeg ik mijn eerste hondje Radja toen ik 7 jaar was. Ik heb Radja geboren zien worden. Ze was de enige rode langharige pup van alle andere 6 zwarte kortharige puppy’s.

De honden liepen in de jaren 70 onbezorgd los buiten. In die tijd kon je nog zien, hoe sterk de honden op kinderen lijken en ontwikkelen. De buur-honden kwamen andere honden thuis ophalen om samen buiten te spelen. Dat kan je je nu niet meer voorstellen.

Radja ging 14 jaar lang dagelijks bij haar moeder op bezoek, ze woonde 2 straten verderop. Honden waren een gewaardeerd lid van de familie. Hondenscholen bestonden toen nog alleen voor de herders die moesten waken. Die kregen of een slipketting of prik-band om en werden niet vriendelijk behandeld, ze moesten immers waken. Voor de gewone huishond was geen plaats op de hondenschool. Radja is 17 jaar oud geworden en 2x best verzorgde hond van Heemskerk geworden. Dat waren tijden die nu ondenkbaar zijn en kan je je nu niet eens meer een voorstelling van maken.

Wodan

Nadat Radja overleed was het verdriet zo groot dat ik al snel op zoek ging naar een andere hond. Ik kwam uit bij het Kerbert asiel in IJmuiden. Daar zat Wodan al een hele tijd. Ik was op slag verliefd en ik ben haar gaan ophalen.

Ik mocht haar zelf uit de kennel halen. Wat was ik blij dat ik haar een goed leven kon gaan geven. Helaas liep het heel anders want Wodan was ziek, heel ziek.

Ik moest dezelfde week al naar de dierenarts van het asiel. Er kwam groene smurrie uit haar vulva en ze gaf zelfs melk. Ik had het asiel al gevraagd waar haar puppy’s waren gebleven want ze gaf zoveel melk. Ze bleek schijnzwanger te zijn. Helaas ging het niet over, een week later ben ik naar mijn eigen dierenarts gegaan, ze moest dezelfde dag nog met spoed onder het mes omdat ze een ernstige baarmoeder ontsteking bleek te hebben. De dag van de operatie bloede bijna dood. Ze bleek toen ook hemofilie (“bloederziekte”) te hebben. Ter nauwer nood hebben we Wodan kunnen redden.

2 maanden later wordt ik aangesproken door een oude buurman die werkte met politiehonden. Hij vroeg me waar ik Wodan vandaan had? Hij vertelde me dat hij verbijstert was want hij kende Wodan. Wodan bleek een on-afgetrainde afgekeurde politie-hond te zijn en ik wist niet wat voor moordenaar ik in handen had. Deze politie-beambte snapte niet dat zij zomaar in het asiel kon belanden. Helaas moest ik 9 maanden later ook van haar afscheid nemen. Voor mij was ze een superhond.

Whitney

Whitney kocht ik als een Golden Retriever, al heel gauw bleek dat hij geen Golden Retriever was, wat hij wel was wisten we helaas ook op dat moment nog niet. Whitney liep altijd en bijna overal los, behalve bij een weg lijnde ik hem aan. We waren altijd en overal samen. Ik heb hem met hart en ziel opgevoed. Na een jaar wilde ik lekker een uur intensief met hem bezig zijn en ik besloot voor het eerst om naar een hondenschool te gaan.

Op de hondenschool werden er al per direct vele restricties opgelegd. Ineens moest ik met korte commando’s tegen mijn hond spreken want anders begreep hij me niet, Hij moest ook een slipketting om zodat je hem met een ruk kon laten voelen welke kant hij op moest. Mijn nekharen gingen te bergen, en ik snapte er niks van. Werd er nou gevraagd dat ik mijn hond moest mishandelen? Zo voelde het voor mij.

Ik had echt een enorme goede band met mijn hond, we begrepen elkaar door en door, Een blik was eigenlijk al genoeg.

Oké, Whitney en ik waren het eens, we gingen wel door met de cursus maar op onze voorwaarden. Geen slipketting want al na de 2e les bleek, dat het veel te veel druk op Whitney legde. Whitney deed met de slipketting helemaal niks, dus ik besloot de slipketting bewust te vergeten en met gewone halsband die hij normaal altijd omhad te trainen. Zelfs de hondenschool viel het op dat Whitney het zonder slipketting veel beter deed dan met slipketting. Whitney was ook de eerst hond die met een gewone halsband examen mocht doen. Uiteindelijk is hij geslaagd voor A, B, C en D. (Gehoorzaamheid)

Opbouwen van vertrouwen

Ik heb heel veel geleerd op de hondenschool. Dit heeft mij ervan overtuigd en de kracht gegeven om met mijn zienswijze door te gaan. Om me meer en meer te verdiepen in de omgang mens/hond.

Dit heeft mij gemotiveerd om juist door te gaan, zoals ik dat al vanaf kinds af aan had meegekregen. Opvoeden op basis van veiligheid en vertrouwen. Als de hond je kan vertrouwen bereik je zoveel meer dan alleen een hond die naar je luistert. Eigenlijk alleen naar je luistert omdat hij bang is voor de consequenties als hij niet luistert. Door Whitney heb ik een goede start gemaakt om juist je honden op te voeden door vertrouwen op te bouwen i.p.v. de hond te dwingen alleen maar trucjes te doen. Een hond is geen circusdier die de hele tijd maar moet gaan zitten en pootje geven voor eten. Een hond is nog zoveel meer. Whitney was een Hovawart. Ik heb van Whitney 10 jaar en 9 maanden mogen genieten waarbij hij mij zoveel heeft geleerd.

Goldy

Ik zag op internet een Golden Retriever langskomen toen ik op zoek ging naar een nieuw vriendje, nadat ik afscheid had moeten nemen van Whitney.

Goldy was in België bij een broodfokker in beslag genomen. Goldy was 1 van de 18 honden die in 1 kennel achterop het terrein van de fokker. Ze kregen 1 bak water op een dag en af toe werd er een handje eten de kennel ingegooid.

Ik las zijn verhaal en ik dacht, ik ga hem ophalen. De volgende dag ben ik naar het asiel gereden in België.

De honden waren in paniek, ze hadden nog nooit vreemde mensen gezien. Het heeft dik 2 uur gekost voordat Goldy ook maar aan mijn hand durfde te ruiken, laat staan in de buurt te komen. Toch ben ik deze uitdaging aangegaan en heb ik Goldy meegenomen. Wat een opgave, maar uiteindelijk de liefste oh zo sociale allemansvriend geworden door hem te begeleiden op basis van vertrouwen en veiligheid.

Niks korte commando’s, nee, gewoon hele gesprekken met hem gevoerd om hem maar te helpen stapjes te maken.

Ik was al gewaarschuwd door het asiel dat de honden uit die bij deze broodfokker vandaan kwamen echt doodsangsten hebben uitgestaan. Zwaar ondergewicht, en totale doodsangst, nog nooit in een huis geweest, nooit contact met mensen gehad, nog nooit iets meegemaakt en je werd 2,5 jaar geschat toen ik je ophaalde. Zwaar in de klit, stinkend dat terwijl je al was gewassen. De volgende dag heb ik alle klitten verwijderd, goed gewassen en daarna met hem naar het park gegaan.

Wat een angst, maar hij genoot al zichtbaar dat die stank uit zijn vacht was. Ook met Goldy heb ik op de hondenschool gezeten tot ik merkte dat Goldy er niks aan vond. Goldy heeft de gehoorzaamheidscursus A en B gehaald. Daarna zouden we behendigheid gaan doen, helaas was Goldy na de eerste keer al mank.

Na lang zoeken bleek hij van alles te mankeren. Hij had atopie, schildklier die niet werkte en hij had reumatoïde artritis in zeer ernstige vorm. We gaven hem op advies van Steven Schukking 2x per jaar een autonosode om zijn immuunsysteem te boosten. Deze autonosode heeft wonderen verricht. Goldy kon voor het eerst van zijn leven zwemmen, graven, rennen en lekker wandelen zonder enige consequenties. Goldy is maar 7 jaar geworden.

Roxy

Roxy vond ik via marktplaats na het afscheid van Goldy. Ik trof haar als een zakje met botjes aan toen ze 5 maanden oud was. Ik ben haar gaan ophalen waarbij ze in de kou in de tuin zat. Ze kwam letterlijk de kamer binnen 30cm onder het plafond binnen de kamer door geracet. Ze zag mij en sprong direct naar beneden en klampte te letterlijk aan mijn been vast.
Na controle van de dierenarts bleek er te zijn gerommeld met haar paspoort. De dierenarts adviseerde mij contact op te nemen met de fokster, zij stond nog wel in haar paspoort.
Nadat ik daarover had nagedacht heb ik contact met haar opgenomen en wat was ze blij, want Roxy was de enige hond uit het nest die ze kwijt was. Met haar hulp kwamen we erachter dat ik uiteindelijk de 4e eigenaar van Roxy was in 5 maanden tijd. Ondanks dat ze het geestelijk heel zwaar te verduren had, zijn we gaan bouwen naar vertrouwen en veiligheid. Ook bij Roxy heeft dit weer wonderen verricht. Roxy werd een gelukkige hond, en toch voelde ik aan alsof ze iets miste. Ze liep dagelijks mee in de honden uitlaat service. Toch was het voor haar nog niet compleet ondanks al haar hondenvriendjes wilde ze eigenlijk een maatje. Na 2 jaar besloot ik voor haar een eigen vriendje te gaan zoeken. Ik kwam toen uit bij Quincy, een reu van 6 maanden die al 1,5 keer zo groot was als Roxy. (Match made in heaven)
Roxy leefde echt op na de komst van Quincy. Ze voedde Quincy op. Ik mocht me er ook niet mee bemoeien, al vond ze het soms wel fijn dat ze werd geholpen. Ze maakte van Quincy de begeleider van de roedels. Samen waren ze een power stel. Roxy is 10 jaar en 3 maanden geworden.

Quincy

Op marktplaats vond ik Quincy voor herplaatsing. Quincy was 6 maanden toen we hem gingen ophalen samen met Roxy. Hij was toen al 1,5x zo groot als Roxy. Wat een begeleider voor mijn groepen en ik heb zoveel van hem geleerd.

Quincy eiste met respect door mij behandeld te worden. Ik had al heel veel cursussen gevolgd, en ook al veel honden geholpen, Quincy was een echte leermeester, zowel voor mij als voor de honden in de roedels.

Helaas was Quincy zijn lichamelijke conditie niet goed, Quincy had al OCD in zijn schouder, wat goed is genezen. Later bleek hij Heup Dysplasie graad 4 en 5 te hebben. Hij had dus nog amper heupkommen en vierkante heupkoppen die ook nog vol met artrose zaten. In combinatie met een afgescheurde kruisband heb ik het hele moeilijke besluit moeten nemen om hem te laten gaan met 5 jaar en 11 maanden.

Bruno

Jazzy

Na het overlijden van Quincy wil ik voor Roxy weer een maatje. Jazzy kwam voorbij op Facebook en ik reageerde. Jazzy kwam uit een donkere schuur uit Frankrijk.

De volgende dag reden we naar België om naar Jazzy te gaan ophalen.

Nou dat hebben we geweten. Gelijk had hij al iets speciaals. We zijn naar een los-looppark gegaan om te kijken of klikte met de honden. Jazzy was alleen maar bezig met een bal en water, echt een watergek. Hij zwemt zelfs onder water. Jazzy is knotsgek, maar zo een leuke aanvulling. Jazzy leeft zijn leven alsof het elk moment over kan zijn. Hij probeert alles uit het leven te halen wat erin zit. Een echte levensgenieter.

Rex

Ook Rex stond op marktplaats. Bij het ophalen van Rex werd verteld dat hij een paar maanden daarvoor een hernia heeft gehad en dat hij niet meer kon lopen op dat moment. Rex kwam bij mij, Roxy en Quincy wonen.
Wat een leuke hond en wat leek hij qua uiterlijk op Quincy. De eerste nacht was al duidelijk dat er echt iets goed mis was met Rex. Rex maakte me om 4 uur wakker door strak naast me te liggen en met zijn tanden bloot naar me te liggen grommen.
Oei, dat was best wel heftig om zo wakker te worden gemaakt. Het enige wat hij wilde was hulp, want hij had zo’n pijn. Ik vroeg hem wat er aan de hand was en hij gilde het uit van de pijn. Een prachtig voorbeeld dat een hond die normaal prima functioneert verborgen leed heeft. Het enige wat je aan Rex zag waren de lik-plekken op zijn poten en dat hij liep een kromme rug wat kan wijzen op of een rugprobleem of problemen met zijn buik.
Na 3 maanden medisch onderzoeken bleek dat Rex een darmverstopping had in zijn endeldarm op een on-operabele plaats. Dit bleek na de scopie die hij kreeg. De reden waarom hij elke nacht het uitgilde van de pijn. Helaas moest ik hem uit zijn lijden verlossen op veel te jonge leeftijd.

Snowy

Snowy kwam voorbij op Facebook, ik was op slag verliefd op dat lieve koppie met die prachtige ogen. Zijn ogen spraken. Helaas was het geen feestje toen hij eindelijk kwam. Hij was broodmager en doodziek.

Lees hier het hele verhaal van Snowy