4 Pijn gerelateerde gedragsproblemen

Bijna 80% van de gedragsproblemen in zijn eigen praktijk, zegt Dr. Mills, heeft een component van gediagnosticeerde of vermoedelijke pijn.

Dr. Mills is gepassioneerd over het vergroten van het bewustzijn van het belang van het herkennen en behandelen van pijn in gedragsproblemen – zozeer zelfs dat hij heeft samengewerkt met andere onderzoekers en gedragsdeskundigen om een ​​kader te publiceren om over deze gevallen na te denken, samen met een reeks voorbeelden uit zijn en andermans praktijken.

Dr. Mills beschrijft een aantal gevallen met een terugkerend thema: het eerste veterinaire consult meldt het lichamelijk onderzoek, bloedonderzoek en mogelijk zelfs röntgenfoto’s als ‘onopvallend’. Een daaropvolgend onderzoek met een dierenarts die pijn als mogelijke oorzaak beschouwt, levert iets suggestiefs op

• Misschien een ongemakkelijke gang,
• Een ongelijkmatige gewichtsverdeling die suggereert dat de hond het gewicht van één poot verplaatst,
• Of de eigenaar onthult onder meer gerichte vragen dat de hond is terughoudend om onlangs te gaan wandelen.

Vaak werd een oude blessure genoemd waarvan men dacht dat die was opgelost. Verder testen vindt een waarschijnlijke oorzaak van pijn – of soms niet. Maar hoe dan ook, een proef met pijnstillers resulteert in terugkeer naar normaal gedrag.

Het raamwerk van Mills verdeelt pijn gerelateerde gedragsproblemen in vier categorieën:

• Ongewenst gedrag direct veroorzaakt door pijn.
• Pijn veroorzaakt secundaire gedragsproblemen.
• Ongewenst gedrag verergerd door pijn.
• Gedrag dat misschien niet problematisch is voor eigenaren, maar in feite tekenen van pijn zijn.

Laten we elk van deze categorieën achtereenvolgens bekijken.

Kleine honden die grommen en happen wanneer ze verwachten dat ze worden opgepakt, worden vaak bestempeld als “verwend” wanneer ze daadwerkelijk lijden aan niet-gediagnosticeerde ruggengraat pijn. Vaak zal het gedrag verdwijnen of enorm verminderen in frequentie en intensiteit nadat de hond medicatie tegen pijn heeft gekregen.
In feite kunnen verschillen tussen presentaties van agressie, dierenartsen wijzen op verdenking van een pijncomponent. In de gevallen beschreven door Dr. Mills worden honden met, op pijn gebaseerde agressie vaak beschreven als Jekyll en Hyde-achtig, met onverwachte en plotselinge gedragsveranderingen. Op pijn gebaseerde agressie lijkt vaker voor te komen wanneer honden door een persoon worden benaderd, vooral wanneer ze liggen. Deze honden zullen eerder een ledemaat bijten dan enig ander deel van het lichaam, en hun agressie is korter en gemakkelijker te onderbreken.

Gedragsveranderingen veroorzaakt door pijn kunnen subtieler zijn dan regelrechte agressie. Honden die op een hoog niveau presteren in werk of sport, kunnen verminderde prestaties beginnen te vertonen zonder een duidelijke oorzaak, maar verdwijnen wanneer pijn wordt vastgesteld en aangepakt.

Hoewel pijn zeker kan voorkomen dat een hond zijn volledige atletische potentieel bereikt, kan het ook meer psychologische effecten hebben, zoals het moeilijker maken om te leren. De hond lijkt misschien minder goed in staat om training te absorberen; stel je voor dat je probeert te luisteren naar een uitdagende lezing met barstende hoofdpijn.

Dierenartsen zijn mogelijk niet alert op deze multifactoriële aandoeningen. Dr. Mills vertrouwt erop dat hij, ondanks dat hij een gevestigde veterinaire gedragsdeskundige en vooraanstaande academicus in het veld is, nog steeds moeite heeft om sommige dierenartsen (die in de dierenartsenpraktijk en ook specialisten in relevante disciplines zoals orthopedie) te overtuigen van het belang van deze kwestie. Gepresenteerd met een gedragsprobleem, kunnen ze zoeken naar een gedragsoplossing. Hoewel een dierenarts pijn kan overwegen, kan hij, na een normaal lichamelijk onderzoek en andere tests, geen pijnstillers of zelfs meer conservatieve pijn beheersings maatregelen volgen. Het aanpakken van pijn wordt vaak gezien als een laatste redmiddel, wanneer niets anders het primaire probleem oplost. Mills stelt dat pijn eerst moet worden aangepakt, niet als laatste.

Bovendien, als pijn een redelijke mogelijkheid is, maar geen oorzaak aanwijsbaar is bij lichamelijk onderzoek of testen, raadt Mills doorgaans een proefkuur met pijnstillers aan. Veel gedocumenteerde gedragsgevallen hebben significante verbeteringen of zelfs resolutie laten zien bij behandeling met pijnmedicatie.

Als de eerste proef met afwezigheid van pijngevoel geen resultaten oplevert, is het gepast om een ​​ander type pijnstiller met een ander werkingsmechanisme te proberen, voor het geval de eerste niet geschikt was voor het specifieke probleem van die hond. Mills stelt dat het risico op bijwerkingen kan worden geminimaliseerd en dat de voordelen van het gebruik van pijnstillers normaal gesproken opwegen tegen de risico’s, maar het is belangrijk dat elke proef onder veterinair toezicht wordt uitgevoerd, aangezien vrij verkrijgbare medicijnen voor mensen behoorlijk giftig kunnen zijn voor honden.

Als je vermoedt dat jouw hond een gedragsprobleem heeft dat is geworteld in of verergerd door pijn, pleit dan voor jouw hond. Moedig je dierenarts aan om mogelijke oorzaken van pijn te onderzoeken. Stel voor om een ​​kuur met pijnstillers uit te proberen en een dagboek bij te houden om gedragsveranderingen te melden.

Als uw dierenarts vindt dat een dergelijke benadering in het algemeen niet geschikt is, benadruk dan dat het gedrag van uw hond niet normaal voor deze hond is. Mogelijk moet je wat van je eigen speurwerk doen om enkele mogelijke oorzaken aan uw dierenarts voor te leggen. Je zou eventueel een exemplaar aan je dierenarts kunnen geven (zie onderstaande link).

Mills merkt op: “Honden werken ongelooflijk hard om erbij te horen, en als ze dat niet doen, moeten we ons afvragen waarom.” Als samenleving hebben we het geluk toegang te hebben tot ongelooflijk effectieve pijnstillers – aarzel niet om het gebruik ervan onder veterinaire begeleiding te overwegen als u denkt dat uw hond het nodig heeft.