De complexiteit van dierlijke emoties

Waarom zouden sommigen ervoor kiezen om deze bevindingen buiten beschouwing te laten?
De redenen hiervoor zijn ironisch genoeg terug te voeren op de gemakkelijke ontkenning van onze eigen emoties.

Het negeren van de complexiteit van dierlijke emoties is de rechtvaardiging geweest van vele daden van wreedheid jegens honden, daarom heeft het weigeren van deze wetenschappelijke ontdekkingen misschien meer te maken met het vermijden in het reine te komen met de onrechtmatigheid van onze behandeling van honden, dan het vieren van de vooruitgang van onze verbinding met de hondenwereld. Zijn we klaar om onze rol in wreedheden te aanvaarden? Hebben we het emotionele vermogen om  intern de pijn en het lijden waarvan we deel hebben uitgemaakt met elkaar te verzoenen? Misschien voorkomt het verwerpen van het bewijs en een oogje dichtknijpen ons emotionele berouw ten koste van dierenleed.

Misschien verstikken we onze emoties door ervoor te kiezen het emotionele vermogen van dieren te onderdrukken en te negeren?

Net zoals emoties het gedrag van honden beïnvloeden, zo beïnvloedt het ook de wijze waardoor wetenschappers het gedrag van dieren bekijken. De Waal meende dat we de complexiteit van dierlijke emoties ontkennen op dezelfde manier als we ons voor onszelf en onze emoties verbergen. Sommige wetenschappers verzetten zich nog             steeds tegen het omarmen en erkennen van honden als onze familie, omdat we bij het erkennen van het volledige scala van dierlijke emoties ook moeten accepteren             dat die emoties in onszelf bestaan.

Een toenemend aantal wetenschappers beweert nu dat we ons voor onszelf verbergen als we de menselijkheid van honden en de dierlijkheid van mensen ontkennen. De wetenschap verandert nu de manier waarop we onszelf begrijpen terwijl we de emotionele complexiteit van andere wezens omarmen.

Bioloog Frans de Waal stelt:

“Iedereen die wil beweren dat een gekietelde aap, die bijna stikt in zijn schorre gegiechel, in een andere gemoedstoestand moet zijn dan een gekieteld kind, heeft zijn werk voor hem gedaan.”

Het onderzoek is fascinerend. Hij merkte op dat eigenaren van honden, meer dan wetenschappers, begrip hadden van de overeenkomsten en complexiteit van dierlijke emoties, aangezien ze betrekking hadden op de hond in hun leven, zonder dat ze konden bewijzen, categoriseren of kwantificeren. Verzorgers hoeven de emoties van hun hond niet te vergelijken met die van andere honden, maar laten de relatie gewoon zijn.
Niet alleen waren eigenaren van honden de wetenschap vooruit in hun bewustzijn van de complexe emoties die door hun honden worden uitgedrukt, maar ze zijn ook weer vooruit in de manier waarop ze zich nu bewust zijn dat hun hond(en) hun emoties naar hen zullen spiegelen. Er zijn momenteel veel discussies over de manieren waarop honden en mensen informatie uitwisselen over hun emotionele toestand.
In een onderzoekspaper gepubliceerd in Scientific Reports schetsten Ann-Sofie Sundman en haar collega’s de synchronisatie van langdurige stress bij honden en hun eigenaren. Het was eerder bekend dat acute stress zeer besmettelijk was bij mensen en andere diersoorten, maar de langetermijneffecten (zoals zou worden waargenomen door honden en hun verzorgers) waren nooit gekwantificeerd. Tot nu..